Door: Jan van Spaandonk
Johan Hartwigsen stelt zich voor
De nieuwe Development Coach van de Oysters
- Waarom koos je uiteindelijk voor de Oysters, als je eerste buitenlandse klus?
Ik begon met coachen toen ik nog een leraar was op het platteland in Zuid-Afrika. Ik was docent Engineering, Graphics en Design maar ik vond het leuker om rugby te coachen en spelers meer tot hun recht te laten komen, dan lesgeven in een klaslokaal. Eigenlijk begon mijn dag pas gevoelsmatig als ik smiddags op het rugbyveld stapte.
Later werd ik door de Zuid-Afrikaanse Rugby Union gevraagd het U16 provinciale team te coachen en ik greep die kans met beiden handen aan. Tijdens de eerste wedstrijd wist in de rust het team zo om te zetten dat we een op het oog verloren wedstrijd toch in winst konden omzetten. Dat was de dag dat ik me realiseerde “dit is het voor mij!, ik wil dit blijven doen!”
Tijdens mijn derde jaar bij de Leopards Union werd ik gevraagd het U-16 ere-team te leiden, dat meedeed met een groot Zuidafrikaans toernooi. Ik vond dit een geweldige eer. Nu kon ik leren van de beste coaches van het land. Ik was erg gemotiveerd. Echter kreeg ik na van de Vice-voorzitter van de Zuid-Afrikaanse Bond een telefoontje dat het helaas niet mogelijk was om deel uit te blijven maken van deze mooie staf.
Politieke redenen (het niet halen van de transformatiedoeleinden bijvoorbeeld) lagen ten grondslag aan dit besluit.
Dat was een enorme teleurstelling voor me en na overleg met mijn vrouw besloot ik mijn voelsprieten in het buitenland te proberen voor een coachingstaak op niveau. Niet veel later kwam ik contact met Willem (Nas) en Rene (Vorstenbosch) en de eerste ontmoeting in december 2018 gaf me meteen een goed gevoel.
Daarop hebben we de stoute schoenen aangetrokken en ik ben per juli 2019 begonnen bij de Oysters.
- Waar liggen je roots en hoe kwam je met rugby in aanraking?
Ik ben geboren en getogen op het platteland van Zuid-Afrika. Ik ben opgegroeid op een grote boerderij op het einde van de apartheid. Ik was 5 jaar toen Nelson Mandela werd vrijgelaten en pas 9 jaar toen de apartheid eindigde. Het was een tumultueuze tijd en dat is het eigenlijk nog.
Ik hoorde over rugby van mijn vader die het keek op televisie. Hij was fan van Transvaal (Lions) en dat fascineerde me. Ik speelde tijdens vakanties vaak touch-rugby met mijn vrienden maar nooit als sport totdat ik in de 6e Klas besloot me aan te sluiten bij ons rugby-schoolteam. Ik was meteen verkocht.
Toen ik docent was realiseerde ik me als snel dat mijn hart bij rugby lag. Ik had een prima baan maar ik vond er geen passie. Bij de rugbysport wel. Ik wilde mezelf en mijn spellers telkens beter maken. Ik kreeg daar veel voor terug. Ik verzette mijn grenzen en wilde nu professioneel rugby-coach worden. Alle mogelijkheden die zich voordeden greep ik aan.
- Vertel eens iets persoonlijks over jezelf?
Als Zuid-Afrikaan geniet ik van een geode “Braai”(BBQ) met vrienden op onze familieboerderij. Zitten rond het kampvuur onder de sterrenhemel met een biertje en fijne praat, dat maakt me gelukkig. En hoewel mijn vrouw me verteld heeft dat ik geen enkel gevoel voor ritme heb, geniet ik nog steeds van dansen op een feestje. In Zuid-Afrika wordt ander gedanst. We dansen in paartjes, dat wordt “Sokkie” genoemd. Het lijkt een beetje op stijldansen en daar geniet ik van.
- Wij noemen onzelf een familieclub, wat vind je daarvan?
Vanaf het eerste moment voelt deze club voor ons als een familieclub. We zijn erg goed geholpen in het begin.
Daarnaast is het goed dat de spelers zich omringt weten door familie zodat je op belangrijke momenten altijd steun hebt. Als we ons één grote familie voelen is het makkelijker om de druk en de lading te delen met elkaar zodat je samen sterk staat en samen beter kan worden. Bij mijn eerste trainingen in de December 2018 kreeg ik meteen een heel goed gevoel over de groep. Het familiekarakter speelt daarbij zeker een grote rol!
- Ben je makkelijk bereikbaar en wat is je favoriete gespreksonderwerp?
Bij mijn vorige baan vertelde de adjunct-directeur van de school het verhaal dat hij, toen hij mij voor het eerst ontmoette, dacht: “Lacht deze man ooit? Hij ziet er altijd een beetje chagrijnig uit.” Maar toen hij me beter leerde kennen merkte hij dat ik erg vriendelijk ben en dat ik mensen graag verder help. Hoewel het aan de buitenkant niet altijd zo lijkt, heb ik een enorm hart en ben ik altijd bereid om naar iemand te luisteren en te helpen waar ik kan.
Mijn favoriete onderwerp is natuurlijk rugby. En daarnaast Zuid-Afrika, Zuidafrikaanse dieren en films en series.
- Wanneer betekent het voor jou dat je geslaagd bent hier?
Voor mij als coach zou ik mijn werk als succesvol beschouwen als ik spelers zover krijg om zichzelf op en buiten het rugbyveld te verbeteren. Als ik ze kan helpen om de volgende stap te maken. Spelers die zichzelf doelen stellen te helpen die te bereiken. En het hoeft niet altijd een groot doel te zijn. Vier ook de kleine overwinningen! En een taak zo goed mogelijk uitvoeren, zo goed dat er niets te verbeteren valt is ook een overwinning!