Door: Jan van Spaandonk
Oysters II - RC Eindhoven
De Reuzendoders uit de Parel van Brabant vs de (kampi)oenen of hoe een inschattingsfoutje een kampioenschap kost
Hoewel Oysters 2 de eventueel aanwezige kampioensaspiraties zelf al wel bij het vuilnis had gezet, was en is de Parel van Brabant wederom het toneel van een aanstaand kampioenschap. Eindhoven 1 had namelijk de week ervoor Maraboes 1 van het veld geveegd en deelden bij aankomst al mede dat ze nog maar 14 punten uit de laatste 3 wedstrijden behoefden te behalen om het fel begeerde kampioenschap van de derde klasse Zuid-Oost binnen te harken. Dit was DE MATCH waar het allemaal om zou gaan draaien. Dat de lichtstedelingen te licht dachten over Oysters 2 bleek wel uit het feit dat zij dachten dat het allemaal zou draaien om hun match tegen de Maraboes, maar niets is minder waar en onderschatting is des duivels oorkussen.
Iedereen was erop geKeeskleiderd; korte broek en slippers, hoewel de boetebal vol zit na tenminste 10 aangetroffen overtredingen vanwege het niet dragen van de das en soms zelfs geen shirt en das. Betalingen mogen a contant of met een tikkie. Maar terug naar waar het allemaal omdraaide dit weekend: het overlijden van Avicii, deze wedstrijd en vooral de (kampi)oensaap van onze vrienden uit Eindhoven.
Al ben je dan nog zo'n goede buren; een kampioenschap krijg je tegen Oysters 2 nooit cadeau. Ikzelf had me alvast opgeladen op de heenreis met "5 minutes alone" van Pantera om in de mood te komen en inderdaad 5 minuten was alles wat we nodig hadden om de kampioensaspiraties van Eindhoven 1 op een lager pitje te zetten door meteen maar even 5 punten op het scorebord te zetten nadat de onzalig in de weg staande paars-wit gestreepte door mij op zijn bips was gezet en de full back nog even de gedachte mocht koesteren dat ik geen try zou scoren.
Door een penalty en wat later een try met conversie wisten de verlichte geesten terug te komen in de wedstrijd, maar de aangekondigde (echt, serieus in de rust zei hij had al) 12-10 werd al snel op het bord gezet nadat de blauwe flits na zijn 37ste snel genomen penalty wist te scoren.
Tegen het einde werd het ongenadig spannend toen Oysters 2 op voorsprong kwam, de voorsprong weer verloor en zo verder.
Piet deed er nog een schepje bovenop door na een offload van Lucas, die eerder al zelf scoorde, en iemand van wie de naam iedereen was ontschoten (his name is nobody) als een jonge hinde over het veld te gaan en de laatste vijfpunter van Oysters 2 aan de stand toe te voegen.
Helaas wist de als gladiatoren strijdende Eindhovenaren nog 1 try met conversie aan de score toe te voegen om de stand gelijk te zetten: ook gladiatoren gingen wel eens ten onder en de duim van Julius Ceasar ging vandaag naar beneden. Maar niet getreurd: het was een prachtige wedstrijd, een goed gevecht en PSV heeft de titel al binnen, dus feest is het al geweest in Eindhoven.
Onbetwiste MOTM was Glen Alan Medeiros die als een kamikazepiloot tenminste 5 try saving tackles maakte op doorgebroken spelers en daarmee de scores ecarteerde. Met zijn cap op lijkt hij ook wel wat op de Leigh Halfpenny, hoewel die betere kickschoenen aan heeft (in ieder geval vandaag). Mooi ook dat Marco zijn grote broer Matteo kwam aanmoedigen na 600 jaar van afwezigheid vanwege een k*tblessure. Ook goed te zien dat Sjors op de politieacademie heel wat heeft geleerd (bek houden en je gedragen dus) en zijn cursus declareren van de politievakbond in praktijk bracht door buiten de lijntjes te lopen (althans volgens de vlaggenist uit Eindhoven). En een eervolle vermelding voor Jeroentje die een Jeroentje heeft gemaakt.
Met dank aan Bjorn die met Rene (niet van de Poggen Pohl, maar die andere) ons moed insprak, de warming up deed, scherpte bracht en vooral daar waar nodig bijstuurde, Spaak die met zijn goede schouder nog strak kon vlaggen (de sportschool doet zijn ding) en captain Willum Durkbag, die ook nog een mooie vijfpunter in de hoek legde.
Op de terugweg een tandje lager met Miles Davis "A kind of blue" niet alleen vanwege de verzengende koppijn na het harde toucheren van het veld met mijn schedel, maar ook vanwege de kleur van de shirts en de mood waarin de Eindhovenaren ongetwijfeld terug richting hun prachtige lichtstad gingen.
Het geheel deed me denken aan de WK 1999, toen Frankrijk op prachtige wijze wist te winnen van de All Blacks, maar vervolgens in de finale roemloos ten onder ging. Ook de Fransen hadden hun belangrijkste match al gespeeld en gingen bon ton met hun pain du stok onder hun armen richting de finale. Merde zeiden de Fransen later, hetgeen goed Frans is voor met de staart tussen de vadsige beentjes huiswaarts keren.
Al het kabaal aan de zijlijn vanuit de Eindhovense monden (met name Waldorf en Stadler waren daar debet aan, maar vergeet Kermit en Piggy ook niet) negerend, was het een prachtige pot rugby en onze hartelijke dank gaat uit naar onze Eindhovense wederstrevers die een mooie zonnige middag in de Parel van Brabant hebben opgeluisterd met enkel mooie aanvallen en hard, maar fair rugby. Ik zeg: tot volgend seizoen, maar misschien hebben we nog een stunt voor de Maastrichtse vogels in petto.
© VerbaalKabaal