Door: Jan van Spaandonk
The Boys Are Back In Town
Het is moeilijk bescheiden te blijven... Verslag door Spaak & zijn Ghostwriter
Na een weekend rust en een extra training (althans voor sommigen) mochten we aantreden tegen de Vets in Valkenswaard.
. Daar aangekomen troffen we naast het (boeren)golfterrein een in Oysterstrainingspak gehulde lijnentrekker en zijn secondant, die ons waarschuwde voor spijkers op het veld...
Onze vaste chauffeur Rene (niet from the cafe by the way, maar wel een international die volgende week tegen Portugal moet spelen) zette ons voor de slagboom af en we mochten zelfs zijn tas dragen. Onze dank is groot! Nadat iedereen was omgekleed, begon de warming up. Omdat we ten gevolge van een omissie in backs Stijn to the Loo (toedeloe) naar de wing hadden gepromoveerd en de forwards nog wat zaken moesten doornemen met hen die er niet hadden kunnen zijn de afgelopen we(e)k(en), begon de warming up apart voor forwards en backs. Uiteindelijk is het ook prettiger niet met die dikke zwetende lichamen geassocieerd te hoeven te worden (denken ze in de forwards).
Daarnaast was het ook een debutantenbal met Mitchel die zijn eerste wedstrijd in blauw-blauw zou spelen en voor Jip zelfs zijn eerste rugbywedstrijd. De vrees is dat hij voor altijd verloren is gegaan, maar daarover later. Voor Oysters 2 moest er nog wat rechtgezet worden: op dit door knollen en golfgaten omgeven veld werd vorig jaar nog nipt verloren en ook de laatste 2 wedstrijden in deze competitie ging Oysters 2 roemloos ten onder. Gelukkig waren er 21 man overtuigd dat dit moest gebeuren. Wouter was gestruikeld op het terras en was net fit genoeg om als supporter langs de lijn verbale bijstand te verlenen, water dragen naar de andere kant van het veld ging niet, biljarten na de wedstrijd bij Curnonsky wel. Daardoor kon Raoul zijn benige lijf wel vanaf het startsein inzetten.
Hoewel de Vets hun naam eer aan deden en de eerste 10 minuten trachten onze 22 te bereiken, werd iedere aanval afgeslagen en de try tegen volgde dan ook (voorlopig) niet. Na een uitbreek van Joep werd de bal in de handen van Wouter gepasst, maar die was even niet zo handig en miste zijn kans op eeuwige roem. Hoewel het nul punten opleverde, werd de toon gezet en bleek eens te meer dat snelheid onze kracht is.
De herinneringen aan vorig jaar begonnen alweer te komen toen we vervolgens maar op onze helft bleven steken en om de kopjes omhoog te houden, werd na een magnifieke pass van de geweldig spelende nummer 10 -bij zijn terugkeer na een welhaast bijna dood knie ervaring- op Joep (op center 1 wat een magnifieke keuze) en een crashloop van onze nieuw verworven center 2, Glen (met 1 n en een capje voor zijn staartje) het ovale balletje netjes tussen de palen gelegd door diezelfde nummer 10, die en passant nog een winger en een full back het nakijken liet door hen er eventjes uit te stappen.
De eerste bal op Stijn eindigde in een run op Lomu snelheid, maar Stijns nek was niet bestand tegen zijn nieuwe vriend, de (s)winger ter andere zijde: geel voor Stijns nieuwe vriend en voorlopig even een mannetje minder. Daarna durfde eigenlijk niemand Stijn nog te snoeien. Overigens er stond natuurlijk ook 10 minuten niemand om hem iets te doen, maar dat terzijde.
Vets vond het geen goed idee om achter te blijven staan en gooide het meerdere aan gewicht (iemand moet de brains hebben en anderen de looks) in de strijd. Hoewel alle Vettige aanvallen werd gestopt, behaalden ze wel voldoende gainline succes. Een rommel de bommel bal, knock on of niet, hutsekluts bonk knal en een oempaloempa die de bal achter onze trillen wist te drukken, maakte dat de stand weer gelijk werd.
Gelukkig hadden we een pack dat de helft woog van dat van de Vets, maar wel de kracht en intelligentie bezit om het tegenstander behoorlijk lastig te maken: iedere scrum werd gewonnen, zelfs against the head, hoppa, line outs werden door Capt. Tommy (niet die van de rock opera heb ik me laten vertellen) strak in de poezelige handjes van Nick MOTM of Piet gegooid. Enkel toen Stijn weer richting voorwaartsen moest, ging het mis omdat een nieuwe code (ssst, geheim) hem niet was ingefluisterd.
Dat pack pa(c)kte de bal maar weer eens in de line out en via een tweede fase werden er voldoende verdedigers afgeleid om niet te zien dat onze nummer 10 (wat een briljante kerel is dat toch) behendig de rest van de lijnspelers van de Valkenswaardse RC op het verkeerde been zette om de bal maar weer eens recht in lijn met de palen te leggen. Glen deed wat hij moest doen en legde conversie ook er tussen (en er overheen natuurlijk, hij zit al een tijdje niet meer op voetbal dus dat weet hij inmiddels).
Nadat Joep dacht dat hij een jong hertje was dat over drie Vets kon springen en zich daarbij oprolde als een klein egeltje dat gevaar ziet, kwamen onze tubes hem snel helpen, MC Jacky wierp de bal in een aangename vaart richting (jawel) uw favoriete nummer 10, die Stijn aan het werk wilde zetten, maar die struikelde over zijn eigen begaafdheid (of zijn maat 47). Van de 10 maar weer op de rondkomende MC Jacky en de try in de hoek (dive!) was een feit. Vets deed nog wat terug, maar dat mag geen naam hebben, voor de stand wel van belang, maar voor een verslag over heroïsch spelende Oysters volstrekt niet. Dus weer over naar de orde van de dag. Na een tot vier of vijf maal herhaalde scrum op de 5 was de tijd om en via een backwards John van Gorkum kick ging de bal toch uit en begon de rust.
In de rust werd een aantal wijzigingen gemaakt, want met 21 man stond er toch een aantal met het schuim op de mond om ook deel te mogen nemen aan dit revivalfeestje van Oysters 2. Daardoor moest Stijn terug naar de forwards en kon Jip zijn debuut gaan maken. Na de kick off kwam een line out, na de uiteraard gewonnen bal de pass en vervolgens een abacadabra move van de gewiekste tassendragers, Jip kwam op hoge snelheid in botsing met een paar in zwart geklede mannen met boeventronies, maar wist zich om te draaien, de bal te presenteren en kreeg steun van onze wat meer volumineuze spelers om zo een nieuwe fase op te kunnen gaan zetten.
Fase na fase werd gespeeld, maar gescoord werd er nog niet. Voor de volle vijf punten was dat echter wel nodig. Nadat Piet door de ref werd aangesproken dat hij wel erg enthousiast ballen ripte (hulde, want hij gooide zijn lichaam telkens weer in de strijd en speelde een sterke wedstrijd) en daarbij niet altijd door de gate kwam, was een wissel op zijn plaats (geel staat slecht op je palmares, vraag dat maar aan de man die er al een aantal pakte dit seizoen...): wisselen Pietertje!
De tweede bal voor Jip was raak en nadat hij door vier of vijf tackles was gestapt, maakte hij zijn eerste try in zijn eerste wedstrijd. Zeer onverstandig, want wat we nu bij de tweede wedstrijd verwachten (behalve de zumba)... en dat terwijl je moet stoppen op je hoogtepunt.
Na vele fases was het weer eens tijd voor een scrum, die hadden we al een tijdje niet gehad en ook de ref vond het wel weer tijd voor wat duwwerk van 16 voorwaartsen waarbij Vets niets te vertellen hadden overigens (er stonden er toch wel 8?). Oysters 2 vond de scrums dus ook wel plezant en dat op 5 meter van de tryline van hullie is dat ook wel prima. De pick up van Stijn leverde niet het gewenste effect, want in tegenstelling tot de winger van 1.60 meter en krap 50 kilo die de eerste helft tegenover hem stond, vond hij Klabats Kees en een Ronnie de Reus met een baard op zijn weg richting de tryline (ja, dat is wel andere koek). Gelukkig is Stijn niet de allerdomste en wist hij de bal nog enigszins bereikbaar voor MC Jacky te houden, die met de pass op Niels "Wat Raaijmaak je me nou" de aanval vervolgde. Niels stoorde zich niet aan de oproep van de handtassen om hen te laten scoren en deed alsof hij dat wel even zou doen. Na wat hulp van zijn nummer 10, 1, 3, 5 en nog een aantal tuimelde hij zowaar over de lijn, wist zijn hoofd erbij te houden, zich om te draaien en de bal in het gras neer te vleien. Als dat geen zumba is...
Na de volgende kick off gebeurde er vervolgens weinig schokkend en in ieder geval niets wat een blijvende indruk heeft gemaakt en dus wordt een sprong in de tijd gemaakt. Het zou overigens best wel eens een van die net geen 10 meter kicks kunnen zijn geweest, die een scrum waar het Oysterspack zo dol op was, opleverde. Maar goed, terug naar het verhaal en de leap of time.
Na een goed geplaatste kick van onze nummer 10 op de net aan de zijde van de men in black gewisselde winger rukte Jip en Glen in volle vaart op. Jip snoeide de winger, Glen boezemde de geveinsd hulpvaardige center zoveel angst in dat hij de bal liet vallen en onze nummer 10 hoefde enkel maar zijn grijpgrage handen om de bal te leggen, de tweede center zijn hielen te laten zien en de eerste center met een hand op zijn smoelwerk van zich af te houden om de hattrick te maken. Wat een comeback, iedereen was sprakeloos van het weergaloze voetenwerk, de snelheid en techniek waarmee deze try gemaakt werd. Tijd voor een wissel om de mindere goden ook nog ruimte te geven om te shinen.
Vets gingen daarna in de overdrive, stuurden hun 180 kilo winger met een kop als een biljartbal en een hand off als een sloophamer op pad en scoorde nog twee keer. Niets om gelukkig van te worden, noch blij en eigenlijk niets eens de moeite van het vermelden waard. Daar waar de mannen in de gesloten schelpen, maar met een parel aan de binnenkant het moest hebben van teamgeest, sublieme spelers van groot tot klein, souplesse en goede passing, was het bij Vets toch meer niets van dat. De terechte winnaars werden geëerd door hen die zij overwonnen hadden met een erehaag en na een applaus voor de goed fluitende ref en een nabespreking met enkel lieve woordjes voor eenieder werd de bokworst aangesneden in der Kantine alwaar het Oktoberfest zou gaan losbarsten.
Daarna ging het huiswaarts en werd bij Curnonsky de overwinning gevierd met bier, gefrituurde snacks, koeken van de plaatselijke zangvereniging en een potje pool (met Roel van B als absolute winnaar stoten).
De eindstand van 21-36 zal de analen ingaan als de overwinning van de Godenzonen op de men in black en het Veni, vidi, vici werd nog tot laat in de straten van Oisterwijk gescandeerd.
 003.jpg)
